Hanımla beraber uçaktan indik, otoparka gittik.
Zaten çok yorgunuz, hemen eve gidip rahatlama derdindeyiz.
Bu nedenle de acele ediyoruz.
Arabayı nereye koymuştuk?
– Şu tarafa
gittik o tarafa yok,
sonra bu tarafa, o tarafta da yok.
Bir de; çok katlı otopark.
– sen o tarafa git ben bu tarafa gideyim.
Birbirimizi bulamama derdi de var.
Aynı yerlere tekrar tekrar baktığımız oldu.
Sonra sistematik bakmaya başladık 🙂
Tam bir saat sürdü arabayı bulabilmemiz.
Arabayı park ederken bir çoğu konum kodunun fotoğrafını çekiyormuş.
Aslında benim öyle bir sorunum yok, bir kod gördüm mü, hemen kafamda kodlarım ve bir daha da unutmam.
Ama buradaki olay güven.
İki kişiyiz ya, ikimiz de araç kullanıyoruz.
Dolayısıyla ben kendi adıma hanıma güvendim, aracı koyduğumuz yerin koduna bakmıştır diye, aynı şeyi o da benim için düşünmüş.
Zaten sen bir şeyi düşünüyorsan aynı şeyi mutlaka diğer tarafta düşünmüştür.
Bir musibet… derler ya, artık kendim kullanmasam dahi geldiğim arabanın nereye park edildiğini (eğer konum kodu varsa) kafamda kodlarım. Konum kodu yoksa etraftaki hareketsiz, uzaktan görünür nesnelere göre pozisyon belirlerim.
I genuinely enjoy reading on this internet site, it contains fantastic posts.
Its like you read my mind! You seem to know a lot about this, like you wrote the book in it or something. I think that you could do with some pics to drive the message home a bit, but other than that, this is magnificent blog. A great read. I will certainly be back.