Patronun işyerine gelen karısına benden bahsederken “Zagor” diye bahsettiğini orada bulunan bir iş arkadaşım duymuş.
Gülerek bana anlattı. Ben de güldüm. “Dik yürüdüğüm içindir” dedim.
Neyse bir iki gün sonra patronun ofisinin yanından geçerken beni çağırdı. Gittim.
Daha öncesinden müşteri ile bir problem olmuştu. Patrona bahsetmiş, çözüm yolunu da söylemiştim ama zaman alan bir süreçti.
Müşteri patronu aramış, sanki kendisi ile konuyu hiç konuşmamışız gibi anlatmış.
Bana “sen konuşmamış mıydın onla?” diye sordu.
Konuştuğumu söyleyince de “büyük ihtimal, bana yalan söylediğini ve benim haberimin olmadığını düşündü” dedi.
Ben de gülerek “Yalan söylemek aşırı zeka gerektirir. Söylediğin yalanı devamlı aklında tutman gerekir” dedim.
O da “Bundan sonra sana Konfiçyus diyeceğim” deyince, ben de yine gülerek “Zagor’luktan Konfiçyus’luğa mı terfi ettim” dedim.
Bozuldu biraz.
İş hayatında yalan söyleyen bazı kişilere denk geldim.
Yalanı çok kullanıp bundan rahatsız olmak bir yana, yalanı sıradanlaştıran insanları da gördüm.
Ama şansımdan mıdır nedir? Benim ekibimde hiç yalan söyleyen bir iş arkadaşım olmadı.
Ben de kimseye yalan söylemedim. İhtiyaç da duymadım.
Gerçekler bazen rahatsızlık verici olabilir.
Böyle bir durumda öncelikle yapabileceğim en iyi ne varsa onu düşünürüm, bir çözüm yöntemi bulmaya çalışırım. Genelde de bulurum.
Ama çözümüm olmasa bile her zaman doğruyu söyledim.
Almanların “Çalışmak sizi özgür yapar” diye bir sözü var. (Kötü bir amaç için ortaya çıkmıştır)
Ben de “Gerçeği söylemek beni özgür tutar” diyorum.